زولپیدم؛ امّا و اگرها در مصرف و سوء مصرف

 درمان کوتاه‌مدت و علامت بی‌خوابی در بسیاری موارد شامل تجویز داروهای آرام‌بخش به ویژه از گروه بنزودیازپین‌ها بوده است. البته استفاده از داروهای متعلق به گروه اصطلاحاً Z به ویژه زولپیدم به این منظور در سال‌های اخیر محبوبیت گسترده‌ای یافته است. از طرفی گزارش‌های پراکنده‌ای از عوارض جانبی زولپیدم، خصوصاً عوارض شناختی و رفتاری آن، اشکالات رفتاری حین خواب و توهمات بینایی، توجه بالینی پزشکان را به خود جلب نموده است. پاسخ به سوالاتی مانند اینکه استفاده از زولپیدم در چه شرایطی توصیه می‌شود و شیوع عوارض ناخواسته در مصرف آن تا چه اندازه نگران‌کننده است، تابع بررسی‌های سیستمیک می‌باشد، در حالی که چنین مطالعاتی در دسترس نیستند. آنچه واضح است بروز عوارض جانبی قابل توجه به خصوص از نوع شناختی و رفتاری در پی مصرف یا سوء مصرف زولپیدم به تنهایی یا به همراه مواد مخدر یا محرک، هم‌چنین الکل یا سایر آرام‌بخش‌هاست. از این رو اخذ شرح حال دقیق، انجام بررسی‌های پایه‌ی عصب‌شناختی، رویکرد درمانی به رفع مسائل زمینه‌ای بیمار که بی‌خوابی ثانویه را توجیه می‌کنند، قبل از تجویز داروهای آرام‌بخش من‌جمله زولپیدم ضرورت می‌یابد. این مقاله، مروری مختصر بر جنبه‌های کاربردی و چالش‌های موجود در مصرف زولپیدم را ارائه می‌دهد.